1. Roeping

Alleen in de zekerheid vindt de mens de kracht om te handelen. De gebeurtenis van de Geest heeft de kleinmoedigheid van de Apostelen overwonnen en hen tot het grootste, moedigste en levendigste avontuur geleid dat de geschiedenis van de menselijke geest kent.

"Gij alleen, Jahwe, geeft mij zekerheid" (Ps. 4,9). De ontdekking dat Christus het centrum van alles is delgt de angst en laat de mens het vermogen tot een omvattende relatie met alles om hem heen ervaren: "omnia vestra sunt, vos autem Christi, Christus autem Dei" [alles is van jullie, maar jullie zijn van Christus en Christus is van God] (lKor.3,22-23). Juister gezegd: deze nieuwe cultuur brengt een uiterst compacte opvatting van het leven met zich mee, een leven dat voortdurend geëngageerd is en zich aan geen enkele verantwoordelijkheid onttrekt. Een dergelijk engagement is een echte 'dienst' op elk ogenblìk en in elk woord ("Of jullie dus eten of drinken", (lKor. 10,31)): dienst aan het Rijk der Hemelen, d.w.z. aan het ontwerp van de kosmos waarvoor Christus het hoofd van de hele werkelijkheid is. Het leven van ieder mens heeft slechts in zoverre zin -dat wil zeggen: ze is slechts in zoverre- als zij in functie van Zijn Rijk staat. Deze functie is door het Ideaal zelf waardoor het mysterieuze samenspel van alles is vastgelegd voorzien: en ieder bewustzijn is pas een bewustzijn als het beseft dat het voor een opdracht is bestemd. Dit bewustzijn is de ontmoeting tussen God en de afzonderlijke mens -de gebeurtenis van de roeping.

De plek waar deze ontmoeting op volkomen wijze plaatsvindt is Christus zelf: de roeping van elke mens is een gebeurtenis die binnen de persoonlijke en mysterìeuze werkelijkheid van Christus plaatsvindt: "...jullie zijn geroepen in Christus Jezus". Zich bewust worden van zijn roeping, het eigen leven in de hand te nemen door de oproep die van haar uitgaat te volgen, zijn bestaan zien als een dienst aan het geheel: hierop berust het levendige engagement van zijn eigen zijn waartoe de Geest van Christus iemand op heldere wijze verplicht terwijl Hij hem de kracht om te begìnnen en de kracht om trouw te blijven geeft.

Op geen ander punt is de moderne levensopvatting zo ver van de Geest van Christus verwijderd. De huidige mentaliteit maakt gewoonlijk het persoonlijk nut, de natuurlijke neiging of het comfort van het individu tot het criterium met behulp waarvan men de toekomst beoordeelt. Of het nu gaat om de keuze voor een weg of voor een mens van wie men houdt, voor een beroep dat men later wil uitoefenen of voor een bepaalde studie -bij dit alles vormt doorgaans een specifiek nut of belang van het individu het laatste criterium. Dit is blijkbaar zo evident en vanzelfsprekend, dat een omverwerpen van deze logica ook in de ogen van vele goede mensen een inbreuk op het gezonde mensenverstand is, een dwaasheid of een overdrijving. Zowel opvoeders, die zich als christenen beschouwen, als ouders, die graag willen dat er 'menselijk' iets van hun kinderen terecht komt werpen dergelijke bezwaren op.
(...)