Samen met Julián Carrón, President van de Fraterniteit van Gemeenschap en Bevrijding, verruimen we onze blik op de crisis waarmee we ons de afgelopen weken in dit magazine hebben beziggehouden en plaatsen we deze in het grotere perspectief van heel Europa. De crisis namelijk waar de huidige maatschappij zich voor gesteld ziet, en welke rol de Kerk daarin heeft.

Reflecterend op de huidige crisis van de Italiaanse en Europese maatschappij, refereerde Giuseppe De Rita in voorgaande pagina’s aan het verleden en aan het feit dat in de Middeleeuwen goed bestuur van een gemeenschap gefundeerd was op twee autoriteiten: het burgerlijk gezag dat de veiligheid garandeerde, en het spirituele gezag dat de mensen de zin van het bestaan voorhield. Deze twee autoriteiten kunnen niet in een en dezelfde persoon geconcentreerd zijn, maar toch neigt Europa vaak naar een dergelijke concentratie. Gegeven deze context, wat zou volgens u de rol van de Kerk en derhalve haar verantwoordelijkheid moeten zijn?

In werkelijkheid zijn beide nauw met elkaar verbonden. In de harten van veel mensen zie je de schaduw van een grote angst en een diepe onzekerheid. Maar wat is dat precies? En hoe kunnen we dat het hoofd bieden? Als de mens geen wezenlijk antwoord krijgt op zijn angsten, zullen deze hem overweldigen en ongeordende reacties uitlokken. Dat gezegd hebbend is het nog altijd volledig duidelijk dat de politiek niet in staat is een antwoord te formuleren op al onze angsten en innerlijke verwarring. Dit openbaart de kern van de zaak. De maatschappij – met al diens instituten, partijen, verenigingen, scholen van iedere soort en ieder niveau, concrete omstandigheden en gemeenschappen, de Kerk – staat voor een uitdaging: wie heeft er een antwoord op dit verlangen naar geborgenheid dat bestaat naast de angst? Om hier antwoord op te geven kun je niet vertrouwen op wat voor muren dan ook; wanneer de meest vijandige sentimenten opgang maken, wanneer alleen nog meedogenloosheid lijkt te tellen, wanneer alles en iedereen in potentie een vijand is, kan het antwoord nooit gereduceerd worden tot ‘de politie’ of ‘grenzen’.
(...)